Książka z pewnością znajdzie czytelników i jestem przekonany, że stanie się bardzo dobrym syntetycznym przewodnikiem dla tych, którzy będą chcieli poznać historię rodu Schaffgotschów, a jednocześnie da impuls do dalszych badań w tym temacie. prof. dr hab. Jerzy Sperka Zasłużeni znawcy historii ciągle płaczą nad dokonaną po 1945 r. „zbrodnią” rozproszenia dziejów i dorobku tej naszej niemiecko-śląsko-polskiej rodziny Schaffgotschów. Pewnie to był czas, gdzie nie można było inaczej, ale i tak szkoda. Autor recenzowanej książki benedyktyńskim wysiłkiem to wszystko pozbierał i sporządził znakomite dzieło. prof. dr hab. Grzegorz Strauchold […] Jan Antoni 15 kwietnia 1708 r. został wyniesiony przez cesarza Józefa I do stanu dziedzicznych hrabiów cesarstwa wraz z przyznaniem praw śląskich książąt oraz potwierdzeniem wcześniej uzyskanego przez jego dziadka tytułu „Semperfrei”. Jako bliski powinowaty wygasłej dynastii śląskich Piastów (niecałe cztery miesiące wcześniej zmarła księżniczka Karolina, ostatnia z rodu), wnuk piastowskiej księżniczki Barbary Agnieszki, otrzymał także przywilej połączenia herbu Schaffgotschów i książąt brzesko-legnickich. Schaffgotschowie jako jedyni spośród potomków Piastów po kądzieli otrzymali prawo do przejęcia herbu wygasłej dynastii. W sposób symboliczny czyniło to z nich strażników tradycji i splendoru tego rodu. (fragment rozdz. III) Arkadiusz Kuzio-Podrucki (ur. w 1968 r. w Toruniu) – historyk, doktor nauk humanistycznych, publicysta, badacz dziejów rodów śląskiej arystokracji i szlachty. Jest autorem pierwszych wydanych w języku polskim monografii rodów: Henckel von Donnersmarcków, Schaffgotschów, Tiele-Wincklerów, Mieroszewskich, Hochbergów, Wrochemów i Hohenlohe. Jest też współautorem i konsultantem kilku samorządowych herbów i weksyliów: powiatu tarnogórskiego, Tarnowskich Gór, Piekar Śląskich, Wojkowic i Jedliny-Zdroju. Pracuje w Instytucie Badań Regionalnych Biblioteki Śląskiej w Katowicach.

Opowieści kobiet z rodzin górniczych pod redakcją Moniki Glosowitz, Wydawnictwo Biblioteki Śląskiej, Katowice 2024. Książka ta jest efektem trzyletniej pracy całego sztabu ludzi. Jest ona jednak również wypadkową czegoś większego – wielu trudnych decyzji życiowych, ogromnej determinacji i odwagi kilku pokoleń kobiet, których historie prezentowane są na kartach tej publikacji. [...] Formułę pamiętnika potraktowałam dosyć szeroko, nie tylko jako formę genologiczną, ale również estetyczną. Włączyłam w konwencję pamiętnikarską również teksty poetyckie, zdjęcia, przedmioty, zapiski, nawet przepisy. [...] Założeniem i celem tego projektu było bowiem przede wszystkim to, żeby uczestniczki same podjęły próbę uformowania swoich wspomnień, żeby to one poprowadziły własne linie narracji, wybrały odpowiednie języki, poetyki, style, słowa. Zaakcentowały to, co miałoby ich zdaniem wybrzmieć, być może przemilczały to, o czym opowiadać nie chcą. Książka jest zatem wieloautorska, opowieści są zróżnicowane zarówno językowo, formalnie, jak i tematycznie, choć równocześnie bardzo podobne. Tworzą razem coś na kształt przyczynku do auto/biografii zbiorowej kobiet. [...] Ta książka jest zbiorem opowieści, których Autorki łączą dwie zmienne: płeć i klasa (pochodzenie, ale też najczęściej aktualne miejsce w strukturze klasowej). Mają w niej wybrzmieć konkretne głosy, których nikt nie komentuje, nie zagaduje, nie deprecjonuje, nie opisuje, nie tłumaczy w ich imieniu. Głosy te dopowiadają się nawzajem, oświetlają, powtarzające się doświadczenia wybrzmiewają jak refreny, przykuwając naszą uwagę tam, gdzie wyłaniają się miejsca wspólnych przeżyć, elementy historii zbiorowej. [...] Pamiętniki kobiet z rodzin górniczych stają się też pewnego rodzaju odpowiedzią na konkursowe nabory pamiętników górników – a więc narracji autobiograficznych, w których opowiada najczęściej uprzywilejowany, umiejscowiony na wyższych piętrach hierarchii zakładowej męski podmiot. [...] Wciąż borykamy się z tym samym problemem wymazywania kobiet z pamięci kulturowej. Historia górnictwa jest tego najbardziej wyraźnym aktualnie przykładem. Przemilczano obecność kobiet pracujących w branży górniczej, a także deprecjonowano domową pracę kobiet z rodzin górniczych, które – mimo że nie pracowały bezpośrednio w przemyśle – de facto budowały jego fundamenty. Odpowiedź na obydwa te gesty znajduje się w tej książce, łączy ona obydwie linie narracyjne i dostarcza opowieści o codziennym życiu kobiet pracujących i niepracujących zawodowo. ze Wstępu Moniki Glosowitz